گوییا آینه از بغض فرو خورده پر است
و زمین از نفس سایه افسرده پر است
از زمین خوردن و برخاستنم شکوه مکن
آسمان از قفس ابر زمین خورده پر است
گر چه دریا متلاطم شده از نوح صدا
تُنگ از غصه این ماهی دلمرده پر است
شانه از زلف سیاهت شده دلگیر ولی
آینه از قطرات غم نشمرده پر است
بوته سرخ دلم سوخته در باور توست
دل خاکستر ازین آتش پژمرده پر است
تعداد آرا : 4 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 7
امیر عاجلو 14 آذر 1399 21:17
!درود
منصور آفرید 15 آذر 1399 00:02
درود بر استاد
غزلی بسیار زیبا و دلنشین
دستمریزاد
دکتر کیوان محب خسروی 18 آذر 1399 22:06
بسیار ممنونم
علی احمدی 15 آذر 1399 11:06
به به زنده باد استاد والاقدر
از زمین خوردن و برخاستنم شکوه مکن
آسمان از قفس ابر زمین خورده پر است
درودهاااااااااااااااااا
دکتر کیوان محب خسروی 18 آذر 1399 22:06
درود جناب احمدی عزیز بسیار ممنونم
مجید ساری 15 آذر 1399 13:09
دکتر کیوان والامقام و عالیقدر
دوباره مرورتان نصیب حقیر شد
به زیبایی تمام
مثل همیشه
غزلی بسیار عالی و ناب
دستمریزاد برشما شاعر و استاد والامقام
دکتر کیوان محب خسروی 18 آذر 1399 22:07
جناب ساری خوشحالم که میخوانید ممتنونم