_بروی شانه های شب
رها کرده ام
بغض گیسوانم را...
_شب بی ستاره
غارت می کند
تا مغزاستخوانم را!
_چشم های تو
گویی
برده اند
هم ستاره
هم نردبانم را...
_کاش بر می گشتی
با خنده هایت
به آسمان
پس می دادی
کهکشان...

_چنگ می کشد
بر سینه ی دیوار؛
نفس!
نو عروس ِشوهر مرده ی شب بیدار...
_کاش عشق
یک بار
مرهمی می شد
بر زخم های دلخستگان
در این
دیار...
_بعد مرگ ِاُمیّد؛
سگ های یأس
هر شب
می شوند هار......

_آغوش عشق
آویخته
بر گردن دار
_و ما
از دست هایمان؟!
بر نمی آید
هیچ کار...
_مگر نه
امامزاده ها
غارتگر دردند؛
پس چرا
دار
آبستن ِ
باوری تازه است؟!
_جار می زنند
ناجیان
در شهر:
مرگ بر استکبار!
_مردمان
زی...

_می زند تیغ
خاطره؛
رگ های خیال را
_سست می افتد
می بوسد
تن بی جان ِ
رویای محال را!
_ماهی تُنگ عشق است
دوست دارد
حتی
تصویر دریای زلال را......

_باز هم من و
این تنگ گذرگاه...
_شبی سراپا
تیره پوش
کمین کرده
چون راهزنی پست
بر سر راه...
_می کند دم به دم
دشنه اش را
تیز با آه!
_غم عشق
چون نوشدارو
می زند
خیمه ای
بر ناخودآگاه...
_می کنم عیش
سر م...