این غزل حاصل یک عمر پریشانی ماست
ناشی از حال و هوای شب طوفانی ماست

گرچه دنیا خبر از حال منو دل نگرفت
آسمان باخبر از گریه ی پنهانی ماست

ما خلاف نظر عاقل و زاهد به سفر آمده ایم
عشق تو مانع تردید و پشی...

چهره ات وقتیکه میخندی فریبا می شود
زندگی با چشم خندان تو زیبا می شود

نازنینم من فدای ناز چشمانت، بخند
این دل آزرده با خندیدنت وا می شود

زندگی در پرده های روی چشمانت گم است
بار دیگر چونکه میخندی هوید...