معلّمِ درد
مبارزه را
به من آموخت
آخرین بار
بر سرِ تمرین
کمرش  را شکستم

طرح و شعر از سحر فهامی

تنگ حافظه ام
شکست
به تیپای
پروانه ای سبک پر
همان که
در بلورِ خوش باوری ام
به دام انداختمش،
رقصیدن آموخت !
و به سر چنگِ انتقام
گریخت...

...

خانه ای ساخته ام
دور  از
وحشتِ تنهاییِ شهر
دورتر از گسلِ
شیونِ نیرنگ و دروغ
که شکستند
به پس لرزه ی تشویش و ریا
دل چون شیشه ی بی رنگِ مرا
حال در خانه ی نو ساخته ام
جای قلبم خالیست...
به تن منجمدم
شم...

مثل پروانه یِ دلداده شبی
بوسه بر شمعِ پر آتش زده ام
خواهش شعله ی او سوخت مرا
تکیه بر سوزشِ آهش زده ام
اشکِ غم بر تن او می رقصید
بال بر چشمه ی آبش زده ام
باز دیوانه شدم سر به سرِ
شعله ی پر تب و تابش زد...

بالِ احساسِ مرا پنجره ای سرد ، شکست
شمع در آتشِ غم تشنه و بی پروا سوخت
خواستم بوسه زنم بر نمِ اشکِ چشمِ او
حضرتِ شمع مرا پس زد و خود تنها سوخت


شعرو طرح سحرفهامی ...