انگار دارند
کشتی‌ها را غرق می‌کنند
ستاره‌ها در دریای آسمان
یک شاعر شبگرد وقتی
غمگین فکر می‌کند.

جوادمرادی

بسپار
این تقدیرِ سردِ بی‌روح را به من
که نام کوچک من " درد " است
و نام خانوادگی‌ام " تنها " ؛
من
پدر تمام بدبختی‌ها هستم.
جوادمرادی ...

هجوم می‌آورند
شهاب‌های دلتنگی
با یک دنیا اندوه دنبالشان
رویِ صفحه‌ی خط‌دار دلم
وقتی میخواهم بچینم از آسمان
رویاها را،
جالب نیست دنیایی که به عنوان آدم بزرگ‌ها
ساختیم؛
با اشتیاقی کودکانه
بیا
دست‌هایم...

نگاهم سبز
افکارم خاکستری
شعرهایم سپید
و قرمز واکنشم به اتفاق‌هاست،
من
یک رنگین‌کمانِ به ناکجا کشیده شده‌ام
وقتی از باران
فقط خیس شدنش را بلد بودم.

جوادمرادی ...

حالا که سیاهند
سقف آروزها برای‌مان،
یک چمدان ستاره بیاور
تا
با آنچه از کودکی‌مان بجا مانده است
ستاره‌هایمان را بچینیم.

جوادمرادی ...