جامه مندرس عشق به صد چاک جفا رنجور است



کلبه مضطرب دل به تقدیر و قضا مجبور است



نیست او را ندیمی جز سایه مهتاب بعد کسوف



نباشد او را نویدی یک تن به جهان قلب...

گرت به ره دیدیش نظر نکن

به محفل غم رهانیدیش گذر مکن

ور به عطش شعر خریدیش باور نکن

گر به قدح عشق کشیدیش ساغر مکن

چو به گرداب بلا فکندیش درنگ نکن

خاطر ز فراغ نبودنش تو تنگ مکن

ش...

تو زاده اشک خدایی

تو عارف عرش الهی

تو اوج انوار لا یتنا هی

تو مأمن و جان پناهی

تو سخنی پیوسته بی انتهایی

تو مسافر پردیس کبریایی

تو ساحر زمان تا ماورایی

تو رامشگر روح دارالشفایی...

من آن ره گم کرده بیمارم

نه ره یابم نه درمانم

من آن ماتم زده خمارم

نه غم ریزد نه افغانم

من آن زخم خورده اغیارم

دل گشته برزم و پیکارم

من آن سودا زده مدهوشم

جامه به قطره بفروشم

من آن مست...

مرا شعریست بر لب درک معانی کن

مرا نوریست در جان آن جاودانی کن

مرا روحیست بر باد دل آسمانی کن

مرا دردیست در یاد مرهم توانی کن...