جایی که نماد قدرت و ایمان است
کوروش فوران مهر جاویدان است
افراشته ایی که شیر و خورشید در اوست
تا بوده و هست ،پرچم ایران است...

این دلم در تب عشقت فورانی شده است
جام در جام گرفتست و جهانی شده است
این همه ناز که از چشم تو بر میخیزد
قصه فتنه به هر شهر و مکانی شده است
من چو شیراز و تو آن وقف خیال انگیزی
وقف آبی که به دستان نمازی...

میرقصد از جنوب چمنزار و سبزه ها
آیینه ایی بزرگ در آغوش برکه ها
محو نسیم و عطر خوش و بوی زندگی
در ابتدای کوچه حسرت ندیده ها
سهم من از بهار همین بوی سبزه ایی
کز خاک پاک پارس رسد تا ستاره ها
رقص تگرگ و...

من جاذبه نگاه را می فهمم
احساس بدِ گناه را می فهمم
وقتی که کسی ز دیگری دل بِکند
از عرش صدای آه را می فهمم

چون نقش بدون روح کاشی شده ام
سیاره سرد و متلاشی شده ام
انگار تمام واژه ها می لرزند
وقتی که تو سهم من نباشی شده ام...