کاشکی آدمی زنده بودم از گل سنوبر بودن مامان عروسکی داشتم. کاشکی طعم تلخ و شیرین زندگی میچشیدم. و از خوشحالی یا ناراحتی گریه ای داشتم. کاشکی هیچ وقت بازی های محله تمام نمیشد و از تیم فوتبال من هم جا...

اززمانه باز پرسید با من اش چون تا نمود ؟ یا کدامین جور خود را بر من استثنا نمود ؟ درب باغ سبز خود را لحظه ای بنمود باز در نهایت دشت حسرت‌ها به رویم وا نمود می کشانْد هردم مرا دنبال وصل یک سراب آخرال...

بـر دسـت قـلـم گـرفـتـم ؛ بـاغ جـنـون کـشـیـدم گـلــبــرگ لالــه‌هــا را ؛ بـا رنـگ خــون کـشـیــدم فقر را به شکل سفره ، قوت و غذا در آن نیست نـان را بـدون حــرفِ نــونِ ســکــون کـشـیـدم ! چــار پـ...

از نو رفاقت با زمین را سرگرفته باغ و گل و پروانه را در بر گرفته باران ، همان معنای پاک اوفتادن خود را ز معراجش به خاکسترگرفته هرچند از باغی نسیمی بر نمی خاست بلبل گلی را باز چون دلبر گرفته اینجا قنار ...

«از ما گرفت» هر چه را بخشید دنیا عاقبت آن را گرفت گر به ما یک لقمه ای بخشید دندان را گرفت از برایم روشنی بخشی نشد این روزگار در شب تاریک و ظلمت ماه تابان را گرفت در میان باغ دنیا قامتم سرو رو...

نباید تو را در خودم گم کنم به جز تو کسی را تجسم کنم به جز تو به سمت کسی رو کنم به غیر تو با دیگری خو کنم تو آنی که در من شکوفا شدی! تو در من، به ناگاه، پیدا شدی! تو پیدا شدی تا تماشا کنم! تو را ...

بَر اَبر نظر می کنم او پُر زِ سرشک است خالی ز امیدست ، در او ناله و آهیست شاید که زِ انجام من او دل نگران است این راه که من می روم این راه تباهیست از پنجره بر شهر نظر می کنم اکنون شهر از وزش باد م...

«زود دیر می شود» تا به خود آمدم زمان شد دیر قامتم شد خمیده صورت پیر یک نگاهی به حال خود کردم از زمانه دلم شده دلگیر دوره ی کودکی همه بازی آن جوانی گذشته بی تدبیر در جوانی غروری حاکم بود ابر ...

پنجره ها دست باز می کنند کوچه ها آیینه بندان می شوند باد زلف درختان را شانه می زند هزاران به خود می بالند قناری ها تصنیف سر می دهند گل ها می رقصند شکوفه ها طنازی می کنند آسمان اشک شوق می ریزد روده...

مرا از تنم تا ترنم ببر! و بغض مرا تا تبسم ببر! مرا از تنم تا طراوت ببر! و جان مرا تا سخاوت ببر! مرا پر کن از عطر باران شدن! پر از عطر گل، عطر دل، عطر تن! تنی که دچار شکفتن شده! و بعضی که سرش...

✍????قلم مینویسد می نویسم از هیاهوی شبی پر انتظار بغض بشکسته درون سینه ای در انفجار خاطرات مبهمی از سال های دورِ، دور لیلی ِ مجنون صفت در سینه ای بس بیقرار می نویسم با قلم از خنده های ...

«دلم از سنگ که نیست» دلم از سنگ که نیست چه کنم رنج زمان می شکند قامت من درد آن طفل یتیم گوشه ی کوچه ی سرما زده ای که به آغوش گرفته زانو ناله ای می آید لرزش دندانهاست که به هم می ساید عابری س...

«زمستان» زمستان شد هوا سرد است و گرمایی نمی بینم همه کورند و اینجا چشم بینایی نمی بینم خزان گردیده باغ دل شده خشکیده شاخ و برگ بروی شاخه ها یک مرغ مینایی نمی بینم نه در صحرا شده مجنون سرگردان...

شبی که گرگ و میش ِ آسمانها قمر در عقربی را جلوه گر کرد تمامم را همین افکارِ موهوم چگونه شُخم زد ، زیر و زبر کرد به آنی چون ملائک پاکِ پاکم دَمی ابلیسی ام با داسِ خونی دَمی غرقم در این دریایِ تطهیر...

✔???? ◾#قربان‌گاه روز روزِ تاریکی ست و دم دمِ مرگ به اعتبارِ نفَس و زمان؛ روزگار صحنه‌ی قربانیِ اساتیدِ ایمان به ظنِ کرم‌های معتقد و پرگار چرخان به حولِ نقطه‌ی کور. سال‌ها پیش کلاغی دیدم حیران و ...

بنام او که ما را فکرت آموخت ( خوش خیال ) بِدیدَم مُفلِسی سرمَست و شادان زِمَستی پیـکرَش در پیچ و در تاب بگفتَم از چه رو باشی خرامان؟ بگفتا از تَوَهُّـم می خورَد آب چو دیدم خوابِ کاخی پُر زِشیلان بَسی ...

(کلماتی که رویاهای من بودند) نمیدانم چه بنویسم یا از کجا شروع کنم روزها بود که کلمات با من غریبه‌ بودند و من تنها بودم و اما اگر واقعیت را بخواهید من همیشه تنها نبودم من، فقط، گم شده‌ بودم... درمیان ...

پلک هایم بر روی پلک هایم گذاشتم زمستان آمده است بر روی آب نما های گوشا گوش شهر مان که بوی باغچه های شهر های مشرقی نور را میدهد وتمثیلی از گلوله های سرخ و سفید برفی که جاده‌ی۴۴۴۴ را سفید پوش ...

«پرواز» رفتی دلِ من پُر از غم دوران شد آشفته دلم دیده ی من گریان شد آرام نشد این دلِ خونین جگرم چون بید ، دلِ خون جگرم لرزان شد در هجر تو می سوزد و می سازد دل غم همدم این دل شد و دل سوزان شد ...

گُلِ خنده بر لب نشاندم ولی همیشه غمی در دلم داشتم نقابی زِ لبخند من می زدم گُلِ غم برای خودم کاشتم لبم چون بهاری که بَس زنده بود سخن از درخت و بَر و بار داشت درونم زمستانِ تاریک و سرد شبیه کویری که ...