تو کام دل من و مونس جان منی من دلشده عشق و تو جانان منی

تو قبله ی عشق من و معبود منی من طالب وصل و تو مقصود منی

سنگ با شیشه آن نکرد آنچه غمش با دلم کرد

بی وفا برگرد عکست راببر ازخانه‌ام روزگارم شدسیاه ازدیدن لبخندتو --------------- زندگی ارزش ندارد پس چراهم خون‌ما خنده برلب داردوازپشت خنجرمی زند ----------------- خنده برلب دارم وگویند بی‌دردم ول...

با این همه جانی که بدادیم ز دست شهرمان بوی لجن می دهد اِنگار هنوز. حسن سهرابی Instagram.com/sohrabipoem

جان دادم در ره عشق که بر عاشقان سَر باشم منم شهید عاشق ولی زنده در جایی دگر باشم

ازجوانی‌تابه‌پیری‌شعرمی‌گویم‌ولی هیچکس دردمراازشعرهایم‌حس‌نکرد

مائیم و وقت وصال و جمال نگار و دیگر هیچ صبوری اندک و مهر ورزی بسیار و دیگر هیچ

شاعری‌راپیشه کردم تا که درمانم شود بعد عمری حاصلم جز اشک حسرت نیست نیست ---------- از جوانی تا به پیری شعر می گویم ولی هیچکس درد مرا از شعرهایم حس نکرد...

در آسمان اتاقم ابری چکید و رفت...

زدیم در طلبت حلقه بر هر دری که اندر خیالی و غایب از نظری

تو دوست خوب من و رفیق منی من تشنه مهر و تو یار شفیق منی

درمانده قله های نفسیم و عجب بی ثمر در پی فتح ذُروه ی توچالیم لقمان مداین Loghman Madayen

تو مونس جان من و قرار منی من عاشق بیتاب و تو دلدار منی

لبهایت خوشه های انگور کبود شیرازی شراب می‌شود مست می‌کند با دلنوازی

مائیم که تا دل به شراب عشق تو بستیم پیمان وفا با مِی و میخانه شکستیم

تو قرار دل من و اندر جان منی من عاشق بیقرار و تو جانان منی

اندر بخت ما گر نباشد مهرِ جانان به چه دل باید سپرد دراین جهان

هرکس آمد پیش تو یک ارمغان آورد و من هدیه ای پیدا نکردم لایقت دل داده ام

هر که را دیدم دلی پر داشت از این روزگار دلخوشی باشد چراغ بی فروغ این گذار