«جنک باطل»
باده پُر کن ساغرم را ، تا رود این شام تار
بر مراد دل بگردد چرخه ی این روزگار
پرتو حق می دمد در جان آدم هر پگاه
روشنی بخش دل و جان می شود در شام تار
جنگ هفتاد و دو ملّت یک غزایِ باطل...
«گُم کرده راه»
گم کرده ام خدا را در ظلمت شب خویش
بیهوده گِرد کعبه پَر می زند دل ریش
خود را نمی شناسم بیگانه باشد این دل
وانگه پیِ خدایم در ظلمت شب خویش
بر گِرد کعبه هر دَم پَر می زند دل من
خشت...
«کاش ، کاش»
کاش دل هرگز مکان غم نبود
کاش در دلها چنین ماتم نبود
کاش می شد آسمان آبی شود
کاش آدم دشمن آدم نبود
کاش می شد برکه پُر آب زلال
ماهیِ لب تشنه در عالم نبود
کاش خم هرگز نمی شد قامتی
س...
«دلبرم»
مرغ دل پَر می زند هر شب به کویت دلبرم
تا بنوشد باده ای از آن سبویت دلبرم
ماه شب تابی که روشن می کند این خانه را
قرص ماهی باشد آن رخسار و رویت دلبرم
پیچ زلفت کرده دل را بند و زندانیِ خو...
«آسمانِ دودی»
کاش رنگ آسمان دودی نبود
حاکمی ظالم چو نمرودی نبود
کاش در این عالم فانیِ ما
نطفه ی ناپاکِ مولودی نبود
کاش در دلها بجای بغض و کین
پُر محبّت بود و کمبودی نبود
کاش عاشق بود و عشقی...
تبلیغات
