دل همی گلایه از بهر وجودم می کند
سور و سات عاشقی ، از من گدایی می کند
چون بگفتم ، عشق این دل ، در بهر سرودم سبز هست
عاشقی را ، چون طلب ، در شعر ، جانم نقش بست
دل بگفتا ، پس من خراباتت شوم ، همچو مرغی بی آشیان ، در سراباتت شوم
من بگفتم به دل ، چون به سهراب دلم ، نقش این جان ، آشنایی سرگشت
همچو مرغی ، از قفس ، رها ، سر به آسمان نقش گشت
چون ندانی طلب دل از آن چیست
گویمت در خموشی ، راه را ، پیوسته پیمایش کنم
در شیان آشیان ، همچو ، شعر جانانه کنم
نقش دلم ، بر لب جان عشق چیست
رنگ در دل می زنم ، تا که محتاج وجودم ، برکند از نقش دوست
دل به دریای خرابات مغان ، من می زنم
باکی از تقدیر نیست ، که غم دل ، از عالم اوست
امیر ضیغمی
تعداد آرا : 3 | مجموع امتیاز : 4 از 5
نظر 4
خسرو فیضی 10 فروردین 1399 11:43
. با بهترین درودهایم
. استاد گرامی دلنوشته ای زیبا را خواندم و بارها هم
. و هر بار درسی نو آموختم . . موفق باشید
.
ابوالحسن انصاری (الف. رها) 10 فروردین 1399 13:02
مجتبی جلالتی 10 فروردین 1399 17:38
باهزاران درود
بسیار لذت بردم
روح الله اصغرپور 10 فروردین 1399 19:20