abolfazl zaarei

از درد سرودن

ارسال شده در تاریخ : 17 اردیبهشت 1403 | شماره ثبت : H9429232

درد ِ من درد ِ آن فقیری که
در نگاهش حدیث ِ اندوه است
اشکهایش عجیب جانکاه است
وسعت ِ ماتمش چو یک کوه است

درد ِ من بود این و یادم رفت
حرف ِ من حرف ِ درد ِ مَردم بود
مثل آن آدمی که یادش رفت
آنکه پا سوز ِ سیب و گندم بود

درد ِ من درد کودکانی که
آرزوهایشان همه مُرده
این هیولای ِ کار ِ اجباری
روزهای ِ قشنگ را خورده

درد ِ من درد ِ بی کسانی که
در خیابان و راه می خوابند
زیر ِ پُل ها و در تن ِ کوچه
چشم در چشم ِ ماه می خوابند

گور خوابی که رخت ِ او سرماست
درد ِ سرما عجیب پیرش کرد
این همه درد و رنج و فرسایش
تا چشید و چشید ،سیرش کرد

جای ما خوب و راحت و نرم است
درد ِ دریوزگی نمی دانیم
قصه ی تلخ ِ این نداری را
ما نفهمیده و نمی خوانیم