باد می آید ز کوی مهربان سرنوشت
بوی باران می دهد نوروز مانند بهشت

ژاله و شبنم شکوفا کرده مینوی بهار
شادی و لبخند رنگ دوستی بر گل سرشت

سبزه و ماهی کنار حوض و اینجا خالی است
جای یار خوب نیکو صورت نیکو...

حال از رخ مهتاب می گیری
تا می رسی بر من شبانگهان
هفت آسمان محو نگاه توست
پر نور می تابی ولی پنهان

پنهان شدم در نیمه ای تاریک
پیدا کن این گمگشته ی خاموش
تو باختی شرط محبت را
یادم شد از یادت فراموش

زی...

مرا کناره گرفتن ها
به سمت مرز فراموشی
لطیف کرده و بی طاقت به سوی لحظه ی خاموشی

شبیه شعر منی شبها
به لمس خوشه ی عریانی
نشسته ام که ببینم تا چگونه قافیه می پوشی

روند عمر چنان طی شد
همایشی که تو می دان...

یا رب از توشه ی ناچیز هراسانم کن
خادم مملکت شاه خراسانم کن

نمکی از نفس گرم حریمش بفرست
لایق گستره ی خوان سلیمانم کن

از صفاخانه ی سقاش نصیبی برسان
از کرامات رضا ، سر زده انسانم کن

از پراکندگی ، های ...

آسمان ابر و جهان در تب و تاب
چشم ها خفته سراسیمه ی خواب
فکر آذوقه به جمع
و به تفریق کتاب
چه شود چهره ی خود باز کند اسطرلاب
بشنویم ،
و ببینیم که باران زده است
آه ...
کاش باران بزند

خشکسالی عطشی سوخته ...