عشق وقتی در میزند
باید  کسی  را داشت
که در جادوی نگاهش
درسرخی لبهایش
درگرمی  دستانش
در عطر  آغوشش
عطش زیستن  در حصار دستانش
روزها  را  آشفته  کند
وخواب  را از چشم‌ رویاها  برباید
باید  کسی  را داشت...

افسوس که فروختند
غیرت را
به خاک غریب
انگار مشت ها
قرص سکوت خورده اند

#افسانه_ضیایی_جویباری

ندانی  که  قلبت سرای من  است

نفس های تو هم برای من است

دلم  درد عشق تو دارد بسی

نگاه تو اینک شفای  من  است



#سراسر_زندگیتون_آکنده_از_عشق

#افسانه_ضیایی_جویباری...

زنانگی ام را
از نگاه تو آموختم
سختی هایی را
که بردوش می کشیدی
آهی از تو بر نمی آمد
سخنها داشتی
اما برزبان نمی آوردی
سنگینی دلت را
تحمل می کردی
برای آسایش فرزندانت
دغدغه هایت
تلخ می کردند
خوشیهایت  را
...

بستند

آرزوهایم را

و انداختند

در عمیق ترین

چاه حسرت

که دست هیچ دلی

نمی رسد به آن