به بهانه حلول ماه مبارک رمضان تقدیم به همه عاشقان ماه صیام و بخشش الهی:
روزه به معنی خودداری از خوردن خوراک و نوشیدن مایعات برای دوره مشخصی است. روزه بخشی از کردارهای دینی در گروهی از دینها است از جمله اسلام، مسیحیت، یهودیت و زردشتی.
روزه در آیین زرتشت:
در آیین زرتشت روزه گرفتن و نخوردن آب و غذا بخاطر اینکه باعث سستی بدن و عدم فعالیت مفید و کار روزانه می شود ناپسند می باشد. چون این موارد در آیین زرتشت نکوهیده شده و بی کاری و تن پروری بشدت نهی شده است و در وندیداد، فرگرد سوم فقره 33 نوشته شده:
‹‹ … آن کس که سیر غذا می خورد، توانایی می یابد که نیایش بکند، کشاورزی کند و فرزندان به وجود آورد. جاندار از خوردن زنده می ماند و از نخوردن می میرد.››
امابرای افراط نکردن در خوردن گوشت حیوانات روزهای دوم و دوازدهم و چهاردهم و بیست و یکم هر ماه زرتشتیان از خوردن گوشت پرهیز می کنند این چهار روز متعلق به چهار امشاسپند وهمن، ماه و گوش و رام که از میان چهارپایان هستند می باشد.
روزهداری یهودیان و مسیحیان:
روزهداری در عهد عتیق- روزه گرفتن از عبادات یهودیان بودهاست که چندین بار در تنخ یهودی یا عهد عتیق به آن اشاره شدهاست. موسی پیش از دریافت الواح عهد از یهوه، چهل شبانهروز در کوه سینا روزه گرفت و از خوردن و آشامیدن پرهیز کرد.
داوود در هنگام بیماری پسرش از بتشابع زن اوریا،روزه گرفت. یهوشافط پس از پیروزی یهودیه بر موآبیها و عمونیان چهل روز روزه گرفت. یوئیل و یونس نیز برای دور کردن خشم خدا به مردم دستور به روزه گرفتن دادند. مردخای و استر نیز از دیگر از شخصیتهای عهد عتیق هستند که پس از فرمان هامان وزیر اخشورش برای قتل عام یهودیان چندین شبانهروز روزه گرفتند.
یهودیان همچنین در روز تیشا بآو یا «نهمین روز از ماه عبری آو» که روزی است که معبد اورشلیم دو بار و در سالهای ۵۸۶ قبل از میلاد و ۷۰ میلادی، تخریب شد، به روزه داری میپردازند. این روز «شومترین روز تاریخ یهود» شناخته میشود.
روزهداری در عهد جدید- بر اساس عهد جدید، فریسیان و پیروان یحیی روزه میگرفتند اما شاگردان عیسی روزه نمیگرفتند. در انجیل متی آمدهاست:
۱۵ و شاگردان یحیی نزد وی آمده، او را گفتند که چون است که ما و فریسیان روزه میداریم و شاگردان تو روزه نمیگیرند. ۱۶ عیسی ایشان را گفت که آیا تواند شد که پسران در عروسی غمگین گردند تا آنکه داماد با ایشان است، لیکن آن روزی که داماد از ایشان گرفته شود آنگاه صائم خواهند گردید. ۱۷ هیچکس بر پیراهن کهنه پارچه کرباس نو وصله نمیگذارد زیرا که آنچه به وصله میگذارد،دریدگی پیراهن را زشتتر میکند.
۱۸ یا شراب تازه را در مشکهای کهنه میریزند والا آن مشکها دریده و باده ریخته شود و مشکها نباشند بلکه شراب تازه را در مشکهای نو میریزند تا هر دو بمانند.
(انجیل متی،باب نهم، آیات ۱۵ تا ۱۸)
با این حال عیسی در بیابان، چهل شبانهروز روزه گرفتو یحیی تعمیددهنده مکرر روزه میگرفت. متی از عیسی نقل کردهاست که دیو جز به دعا و روزه از جسم انسان بیرون نمیرود. اما عیسی روزه ریاکاران را تقبیح میکردهاست.
۱۷ و چون روزه میگیرید چون ریاکاران کشیدهرو نباشید که چهره خویش را درهم میکشند تا در نظر مردم روزهدار نمایند، به درستی به شما میگویم که ایشان اجر خود را گرفتهاند. ۱۸ لیکن تو هرگاه روزه میگیری، سر خود را چرب کن و روی خویش را بشوی
۱۹ تا در نظر مردم روزهدار ننمایی بلکه در نظر پدر خود که پدر تو نهان را میداند و آشکارا تو را جزا خواهد داد.
(انجیل متی،باب هفتم، آیات ۱۷ تا ۱۹)
روزهداری در دین مانوی:
مانویان دو نوع روزه داشتند که یکی از آنها دوروز کامل و دیگری از صبح تا غروب بود.و بر اساس شواهد نجومی زمانش تعیین می گشت.آنها عیدی نیز داشتند که در روز پایانی ماه روزه برگزار می شد.در آن تصویر مانی را در دست گرفته و به گناهان خود اعتراف می کرند,یک تخت یا کرسی برای مانی خالی می گذاشتند.آنان این عید را "بما" می نامیدند.
روزهداری در اسلام:
روزه» در اسلام عبادتی است که انسان برای انجام فرمان خدا از اذان صبح تا اذان مغرب تمام روزهای ماه رمضان از چیزهایی که روزه را باطل میکند خودداری نماید. روزه از آداب مذهبی است که برای معتقدین به عنوان وسیلهای برای تقرب به خداوند، آمادگی برای مراسم مذهبی، پالایش بدن در راستای درک امور معنوی، کفّاره تخطی از مقررات مذهبی، و عزاداری برای انسانهای درگذشته کاربرد دارد. زیربنای همه این کاربردهای روزه، تمایل انسان به پدیدآوردن شرایط جسمی و روانی (اغلب از نوع زاهدانه) است که وسیلهای برای ارتباط میان شخص با خدای خود ایجاد میکنند و در نتیجه جایگاه نیازهای معنوی را اعتلاء بخشیده و خواستههای مادی را کوتاه مینمایند. افزایش اراده و کف نفس و نیز ایجاد حسّ شفقت نسبت به نیازمندان از ارزشهای روزه بهشمار میآیند. روزه ماه رمضان از ستونهای دین اسلام شمرده میشود و بر همهٔ مسلمانان بالغ، عاقل و سالم واجب است در این ماه روزه بگیرند. این باور گسترده که روزه گرفتن مخصوصاً در ماه رمضان مناسبترین راه برای پاک کردن گناهان است، باعث شده قوانین روزه هنوز به شکل محکمی رعایت شود.
روزه در چندین آیه از قرآن ذکر شدهاست. دستور روزه گرفتن در ماه رمضان و بسیاری از احکام مربوط به آن در سوره بقره آیات ۱۸۳–۱۸۵ و آیه ۱۸۷ آمدهاست. به علاوه، آیات دیگری نیز هستند که روزه گرفتن را به عنوان کفّاره برخی گناهان (سوره نسا آیه ۹۲، سوره مائده آیات ۸۹ و ۹۵ و سوره مجادله آیه ۴) یا جایگزین بعضی از آداب مراسم حج (سوره بقره آیه ۱۹۶) بیان میکنند. این آیات به همراه احادیث (به عنوان مثال بخاری یا حرّ عاملی) شاکله قواعد فقهی روزه را تشکیل میدهند. کلمات «صائمون» و «صائمات» (روزهداران مرد و روزهداران زن) در قرآن در سوره احزاب آیه ۳۵ به عنوان دو گروه از انسانها که در زمره گروههای مورد بخشش و بخشایش خداوند هستند آمدهاند. در سوره مریم آیه ۲۶، مریم با خود عهد سکوتی بست که قرآن از آن به روزه یاد میکند. به گفته برگ در دانشنامه اسلام این آیه یادآور رسم رعایت سکوت در نزد مسیحیان به هنگام روزه است. آیهٔ ۱۸۳ بقره که امر به روزه میکند ظاهراً در رمضان سال دوم پس از هجرت فرو فرستادهشدهاست. در پی نزول این آیات و وجوب روزه گرفتن، وجوب روزهٔ عاشورا از میان رفت.
منابع: https://www.beytoote.com/religious/tenet/fastl-iability.html
https://fa.wikipedia.org/wiki